آیا در عصر دیجیتال تئاتر همچنان می تواند پاسخگوی دغدغه های مردم این عصر باشد؟
در مقاله ای با عنوان آیا در عصر دیجیتال، نمایش همچنان موضوعیت خواهد داشت؟ هنرمندان برجسته تئاتر (بازیگران، کارگردانان، تهیهکنندگان و…) به جست و جوی پاسخ این سئوال پرداختند که در مقاله ای به قلم دکتر کریگ لمبرت، معاون سردبیر مجلهی هاروارد منتشر شده است. این مقاله توسط گروه تئاتر اگزیت ترجمه و در اختیار هنرآنلاین قرار گرفته است. بخش دوم این مقاله را در اینجا می خوانید: ...
شهربازی با نورپردازی صحنهای
جان لیتگو میگوید: "برادوی امروز بسیار عجیب شده است. درست مانند شهربازی تئاتری!" در این صورت، کاری موفق و بلندمدت در مرکز شهر بوده است. شوهایی که در "برادوی" به صحنه میآیند-عملاً تعداد مشخصی از تئاترها در میدان تایم و اطراف آن- از نظر مالی قویاً موفق هستند. بر اساس آمار لیگ برادوی مجموع درآمد گیشه در سال حدود یک میلیارد دلار است، به علاوه ۱ میلیارد دلار که از تئاترهایی که به عنوان بخشی از تور خود در آنجا اجرا میکنند گرفته میشود، که به گفته تام مک گارت رئیس کیبرند اینترتینمنت، "در کسب و کار رسانه چندان زیاد نیست." شرکت او یکی از تهیهکنندگان اصلی تئاتر زنده از جمله نمایشهای برادوی و نیز تورهای اجرای تئاتر است. (گیشه سینماها در آمریکا و کانادا در سال ۲۰۱۰، ۱۰/۶ میلیارد دلار بوده است.) وی میافزاید: "اما با این حال در اوج ریاضت اقتصادی اخیر، برادوی یک سال بیسابقه و رکورددار داشته است."
نزدیک به نیمی از شوهای برادوی نمایش عادی هستند، اما نمایشهای موزیکال، هم از نظر مخاطب و هم درآمد غالب هستند. تئاترهای برادوی بخش عمدهی مخاطبان خود (۶۲٪) را از میان گردشگران جذب میکند، که نزدیک به دو سوم آنها درآمدی بالای ۷۵ هزار دلار در سال دارند و ۶۶٪ آنها زن هستند. (بالاتر از ۵۵٪ درصد در سال ۱۹۸۰) این بخش همچنان سودآور است، با وجود اینکه از هر ۸ تولید جدید، تنها یکی موفق میشود. با این وجود که سرمایهگذاری مطمئنی نیست، اما یک کار پرفروش میتواند سرمایه تولید را در سال ۸۰ به ۱ بازگرداند. همچنین حمایتکنندگان از بازتولید یکی از شوهای مشهور توانستهاند حدوداً ۲۰ به ۱ از سرمایه اولیه کسب درآمد کنند، در حالیکه اثر نیز همچنان روی صحنه و در حال فروش است.
مکگارت میگوید: "برادوی کسبوکاری پرهزینه است. جریان اصلی است-برای اینکه تجربی باشد ساخته نشده است، همچنان که استودیوهای فیلمسازی وقتی به عنوان فیلمساز مستقل عمل میکنند، همان تولیدات همیشگی خود را نمیسازند." اما به گفته او تفاوت اصلی تئاتر با سینما این است که "میتوان یک فیلم را بر روی هزار پرده یا پنجهزار پرده اکران کرد، اما یک شوی برادوی محدود به ظرفیتهای تئاتر است- حتی با وجود اینکه اجراها میتوانند زمان مشخصی برای پایان نداشته باشند، اما قرار نیست صندلیهای جدید در سالنها سبز شود."
با وجود تمام ریسکها، برای کسی که سرمایه بلااستفاده دارد و تئاتر را هم دوست دارد، "فرشته" شدن میتواند بسیار هیجانانگیز باشد. میتوانید بخشی از سهام یک تئاتر موزیکال را خریداری کنید، مثلاً فقط ۲۵ هزار دلار، و به این ترتیب میتوانید یک زندگی تئاتری داشته باشید. این به این معنی است که به تمام گزینشها، کارگاهها، اجراهای آزمایشی، افتتاحیهها و مهمانیهای سرمایهگذاران تمام نمایشهای برادوی دعوت خواهید شد. به گفته مکگارت: "شما میتوانید آهنگساز را به خانه خود بیاورید تا موسیقی را بر روی پیانو خانهتان بنوازد. در مقایسه با مثلاً عضو شدن در باشگاه گلف، خیلی بیشتر میشود تفریح کرد."
ماجراجویی با تماشاچیان
دیان پائولوس مدیر هنری تئاتر رپرتوار آمریکا میگوید: "سندرمی در حرفه ما وجود دارد که تماشاچی و خصوصاً جوانترها به خاطرش مورد سرزنش واقع میشوند. آنها دیگر نمیخواهند به تئاتر بروند، چرا؟ چون تمرکز حواس ندارند. ترجیح میدهند کنترل به دست خودشان باشد، با همان دستگاههای کوچک در دستانشان. گزینههای تفریحی بسیار زیاد است. فرهنگ ما دارد به بیراهه میرود. این همیشه به نظرم تضعیفکننده بوده است، چرا که جایی برای تغییر باقی نمیگذارد. ما باید این تحلیل را برگردانیم و بگوییم: شاید تقصیر ماست. شاید تقصیر دستاندرکاران هنر است. نه فقط نویسندگان و بازیگران، بلکه تمام سیستم- شاید میبایست در بازگرداندن تماشاچی به تئاتر بهتر عمل کنیم. آیا تماشاچیان رفتهاند؟ بله. آیا عادت آمدن به تئاتر را در خود نپروراندهاند؟ بله. آیا تقصیر آنهاست؟ خیر!
پائولوس از نخستین فصلی که برای تئاتر رپرتوار آمریکا در سال ۲۰۰۹ برنامهریزی کرد، دعوت به تئاتر را به روز کرد. او بریدهای تیزر مانند از "نمایش الاغ"، الهام گرفته از "رویای نیمهشب تابستان" (بدون حتی کلمهای از شکسپیر) ساخت که در اطراف تماشاچیان با شرکت رقصندههای و آهنگهایی که توسط بازیگران خوانده میشد، به صورت زنده به اجرا درمیآمد. نمایش "الاغ"، نمایشی موفق که اجرایی بلندمدت در نیویورک داشت، برای اولین در همانجا توسط پائولوس و همسرش رندی واینر (تهیهکننده) به روی صحنه رفت و پس از آن در کمبریج، همچنان تماشاچیان را دستهدسته به تئاتر "زیرو-اَرو" تئاتر رپرتوار آمریکا میکشاند؛ جاییکه امروز نامش را به نام شخصیت اصلی نمایش، آبرون تغییر داده و تبدیل به کلوب شبانه تئاتر شده است.
پائولوس میگوید: "ما میبایست محدوده معنای تئاتر را گسترش دهیم. اگر شو به جای ساعت ۸ شب، نیمهشب شروع شود چه میشود؟ اگر مدت زمانش ۱۰ دقیقه باشد چه؟ یا یک ساعت باشد؟ اگر قبل از شروع اجرا ۴۵ دقیقه برقصید چه؟ جایی را بسازید که قوانین را درهم میشکند. آبرون امروز به گروه جدیدی از مخاطبان دست پیدا کرده است: مخاطبانی جوانتر و زیر ۳۰ سال. تماشاچیان آنهایی نیستند که به تئاتر میروند. آنها میخواهند در حضور دیگران باشند، معاشرت کنند؛ آنها به این تخلیه احتیاج دارند- که تئاتر میتواند آن را برایشان فراهم کند، چیزی مثل فستیوالهای قرن پنجم آتن، یا ماشپیتِ تئاتر شکسپیر گلوب. (ت.م: ماشپیت قسمتی از محل اجرای کنسرت راک است که جلوی سن قرار دارد و مردم در آن با موسیقی راک میرقصند) تئاتر باید جایی باشد که احساس کنید: من باید آن را تجربه کنم. نه اینکه فقط آن را بخوانید یا ببینید. مردم تشنهی تجربه هستند- آنها جان میدهند برای تجربه کردن.
تئاتر آینده تئاتری خواهد بود که فعالانه مخاطبان خود را درگیر میسازد و احتمالاً نه تنها دیوار چهارم را، که سه دیوار دیگر را نیز خواهد شکست. به عنوان مثال، به تازگى در تئاترى از نیویورك به نام "شهر ما"، تماشاچیان عملاً خود را جزئى از بازیگران یافتند. در بوستون، پروژه بازیگران شكسپیر -كه توسط بنجامین اِوِت (فارغالتحصیل موسسهی تئاتر رپرتوار آمریکا) در سال ٨٦ پایه گذارى شد- شكسپیر را در مكانهایى غیر معمول مانند فروشگاهها و كلیساها اجرا كرد و عملاً شكسپیر را به كوچه و خیابان برد. بیل راچ نیز در گذشته تئاتر کورنر اِستون را که تئاتر جامعهمحور را گسترش میداد به همراه دیگران پایهگذاری کرد و برداشتهایی از نمایشهای کلاسیک را در شهرهای کوچک و محلات تولید میکرد.
جک مگان، مدیر اداره هنر در هاروارد میگوید: "خلاصه مطلب، کار در محیطهای کوچکتر میتواند جذابتر باشد، چرا که دیگر مجبور نیستید میلیونها دلار بودجهی سرمایهگذاری شده را از طریق گیشه بازگردانید و میتوانید با ۴۰ یا ۵۰ هزار دلار تمام هزینههای کار را پوشش دهید. هر چه میزان سرمایه بیشتر باشد، تهیه کننده نیز مجبور است بیشتر به تعداد تماشاچی فکر کند و در نتیجه بیشتر نظر خود را به افراد خلاق تحمیل خواهد کرد."
تئوری آموزش تئاتری
رابرت بروستاین میگوید: "اگر کودکان در معرض هنر و موسیقی قرار نگیرند، نه هنرمند بار خواهند آمد نه تماشاچی." از آنجاییکه سیستم آموزشی، موتور اولیه پرورش نویسندگان، بازیگران، کارگردانان و دیگر دستاندرکاران موفق تئاتر است، بروستاین گله میکند که:"دورههای آموزشی هنر و فرهنگ در مدارس ابتدایی در دسترس نیست، چرا که بودجهها کاهش پیدا میکند و اولین قدم مدارس پس از کاهش بودجه، اخراج معلم موسیقی است."
تئاتر شکسپیر و شرکا در لنوکس با بردن تئاتر به مدارس محلی، عمیقاً با جامعه اطرافش پیوند خورده است. برنامه آنها که تقریباً شامل تمامی دبیرستانهای بخش برکشایر و همچنین بسیاری از مدارس ابتدایی و راهنمایی میشود، در طول سال بیش از ۴۰هزار دانشآموز و معلم را تحت پوشش اجراها، کارگاهها و کارآموزی قرار میدهند. از زمان آغاز فعالیتش در سال ۱۹۷۸، در کنار خود آنسامبل، نزدیک به یک میلیون شرکتکننده داشته است.
تینا پکر میگوید: "کار ما در مدارس به اندازه تولیدات تئاتریمان اهمیت دارد. هر زمانی که به دبیرستانی میرویم، برای شرکت در هر یک از نمایشهای شکسپیر معمولاً بین ۳۰ تا ۵۰ داوطلب داریم. آنها ابتدا نمایش را در مدرسه خودشان اجرا میکنند و سپس در فستیوال پاییزیمان چهار روز اجرای دبیرستانی بدون وقفه شکسپیر برای یکدیگر اجرا میکنند. هر کسی که داوطلب میشود و برای مصاحبه میآید، به شیوهای به کار گرفته میشود، و بیشتر بچهها سه سال تمام در برنامه شکسپیر شرکت میکنند. آنها بسیار مشتاقاند، چرا که این جایی است که میتوانند آزادانه صحبت کنند میتوانند احساساتشان را بروز دهند. ما میدانیم که این جامعه را میسازد: ما میبینیم بچههایی که این کار را انجام میدهند، چطور عمیقاً به هم وابسته میشوند."
در همین حال، در دهههای اخیر، انفجار سرگرمیها در فرهنگ عامه، هنجارهای فرهنگ جوانان را تغییر داده و موقعیت تئاتریها را ارتقا داده است. تام مکگارت میگوید: "شرایط دیگر مانند ۳۰ یا ۴۰ سال پیش نیست که تئاتری بودن یک انگ باشد. امروزه توانایی خواندن، رقصیدن و بازیگری در سطح بالا یک افتخار است و این مردم را تشویق میکند که به آن بپردازند." به دنبال بالا رفتن کیفیت برنامههای آموزش تئاتر در سطح مدارس متوسطه و دانشگاهها، تولیدات تئاتری به گفتهی مکگارت در بالاترین سطح خود در همهی دورانها قرار دارد. او معتقد است که علیرغم چالشهای اقتصادی بر سر راه تئاتر حرفهای، از نظر تعداد و تنوع تولیدات و نیز کیفیت کار بازیگران، کارگردانان و طراحان در همهی سطوح، تئاتر در عصر طلایی خود به سر میبرد.
جک مگان میگوید: "در هاروارد دانشجویان در سال بین ۴۰ تا ۶۰ نمایش به روی صحنه میبرند که هر یک بین ۴ تا ۸ شب اجرا میشود." بروستاین اشاره میکند که امکانات درونبرنامهای برای تئاتر به طور چشمگیری از زمان ورود او (به هاروارد) در سال ۱۹۷۹ افزایش یافتهاند. او به یاد میآورد: "زمانی بود که حتی یک واحد درسی تئاتر هم وجود نداشت، جز کلاس نمایشنامهنویسی ویلیام آلفرد (استاد دانشگاه و نمایشنامهنویس انگلیسی). تئاتر رپرتوار آمریکا ۱۲ دوره آموزشی مطالعات تئاتر معرفی کرد که کمیته هنرهای نمایشی آن را تصویب کرد، اما زمزمههایی به گوش میرسید. برخی از اعضا شروع کردند به درخواست مبنی بر اینکه معلمان بازیگری و کارگردانی ما میبایست مدارک تحصیلی بالا و نشریات علمی آکادمیک داشته باشند. آکادمیک شدن مرگ غریزه خلاق است. اما دانشگاهیان خلاق میدانند که نمیتوان محدودیتهای آکادمیک را بر افراد خلاق نیز اعمال کرد.
هاروارد یکی از معدود کالجهای بزرگ است که مرکز هنرهای نمایشی ندارد. پیتر سلارس در جلسه گفتگویی در تئاتر رپرتوار آمریکا با موضوع اپرای "نیکسون در چین" که برای اولین بار توسط وی کارگردانی شده و به روی صحنه رفته بود- عنوان کرد:"من به هاروارد آمدم چون هیچ دپارتمان تئاتری نداشتند؛ دانشگاههای زیادی وجود ندارند که از چنین امتیازی برخوردار باشند. تئاتر چیزی است که اصلاً داخل دپارتمان نمیگنجد. من عاشق این هستم که هنرمندان اینجا مجبور میشوند که خودشان راهشان را پیدا کنند. با این وجود، کمیته هنرهای نمایشی با ریاست مارتین پوچنر استاد تئاتر و ادبیات انگلیسی و ادبیات تطبیقی از وین، در حال ایجاد مرکز تئاتر (به پیشنهاد کارگروه هنر که در سال ۲۰۰۷ توسط پرزیدنت دروفاست به کار گرفته شد) برای تقویت -و نه تحمیل و جایگزینی- اجراهای زندهی فوق برنامه است.
این خبر خوشی برای بیل راچ است. او میگوید: "من در برخی از برنامههای بسیار منسجم تئاتر تدریس کردهام و از کار کم دانشجویان وحشتزده بودم، از اینکه چقدر فرصت بازیگری و کاگردانی و تمرین حرفه برایشان کم بود. من در هاروارد ۲۶ نمایش در هر گوشه از دانشگاه کارگردانی کردم، از زیرزمین خوابگاه، تا پلههای وایدنر."
داستانهایی که به نمایش درمیآیند
بیل راچ میگوید: "انسانهایی در یک اتاق، در حال خلق و تجربه یک داستان در کنار هم- این از بین نخواهد رفت. حتی امروز به گونهای عطش بیشتری هم برای آن وجود دارد." تینا پکر با او موافق است: "تنها از راه جمع شدن انسانها دور هم است. همان کاری که تئاتر میکند، که میتوان انسانیت را واقعاً حس کرد. حسی قوی، درونی و محسوس یک حس جمعی. آن را نمیتوان در فیسبوک احساس کرد، نمیتوان در تلویزیون آن را جست، و حقیقت را نیز در هیچ یک از اینها نمیتوان یافت."
او ادامه میدهد: "یونانیها، همه را در یک جا جمع میکردند، در دوران الیزابت هم اینچنین بود، درحالیکه بازیگران با مخاطبی حرف میزدند که گوش میکرد، نه این که نگاه کند. تغییر شکل صحنه تئاتر و به وجود آمدن قاب صحنه، تماشاچیان را از بازیگران جدا کرد و قابی یا پنجرهای را به وجود آورد که نمایش از داخل آن دیده شود. حال ما به جایی رسیدهایم که تماشاچیان و بازیگران حتی با هم در یک اتاق هم نیستند. اما پرسیدن سوال با هم- این چیزی است که اجتماع را میسازد. به عنوان یک بازیگر، وقتی که موفق هستید، آن را در بدنتان احساس میکنید، احساس میکنید که دارید به آن میرسید. تصویری درونی از نقش کسی که بازی میکنید دارید؛ که یک کل منسجم میسازد. آن را از طریق واکنش مخاطبانی که آن را درک کردهاند نیز احساس میکنید."
چنین تجربهای نمیتواند با هیچچیزی که بر صفحهی تصویر، به شکل سهبعدی یا حتی متعامل دیده میشود، جایگزین شود. تئاتر مطمئناً در آینده زنده خواهد ماند- تنها سوال این است که چه شکلی خواهد داشت؟ عطش برای داستانسرایی زنده، برای تجربه مشترک بازیگر و تماشاچی، ممکن است حتی افزایش یابد؛ اگر، و وقتی، که مردم از بستههای بینقص تدوینشده و جلاخورده و پرزرقوبرق تلویزیون و تولیدات سینمایی خسته شوند. لیتگو میگوید: "در تئاتر نوعی ظرافت شکننده وجود دارد، چرا که هر چیزی ممکن است اتفاق بیافتد. نوعی هیجان نفسگیر در تئاتر نهفته است."
سایت انجمن نمایش: برای روز جهانی تئاتر سال در ۲۰۱۶ میلادی "آناتولی واسیلیو" پیام داده است. او پیامش را این گونه اغاز کرده است: آیا ما به تئاتر نیاز داریم؟ این سوالی است که هزاران حرفهای ناامید از تئاتر و میلیونها مردم خسته از آن، از خود میپرسند. برای چه به آن نیاز داریم؟
وی پیامش را این گونه ادامه داده است:
در دورانی که صحنه در مقایسه با میادین شهر و اماکن عمومی که تراژدیهای واقعی و اصیل در آنها در جریان است، بدینسان ناچیز و بیاهمیت به نظر میرسد.
تئاتر برای ما چیست؟ بالکنهای مطلا، مبلهای مخملین، کولیسهای سرخ، صداهای پرطنین، -و یا بالعکس، چیزی که به ظاهر ممکن است به کلی متفاوت به نظر برسد:
"بلکباکس"هایی آغشته به گل و خون، با تودهای از بدنهای عریان و خشمگین درون آن. چه میتواند به ما بگوید؟ همه چیز!
تئاتر میتواند همه چیز را به ما بگوید. اینکه چگونه خدایان در آسمانها سکنی گزیدهاند و زندانیان در سیاه چالهای فراموش شده جان میبازند، چگونه شعلهی شهوت زبانه میکشد و عشق نابود میشود، چگونه در جهان به انسانهای خوب نیازی نیست و "فریب" فرمانروایی میکند!
چگونه مردم در آپارتمانها زندگی میکنند در حالیکه کودکان در اردوگاههای پناهندگان میپژمرند و وادار میشوند تا به بیابان بازگردند و از عزیزان خود جدا شوند؛ تئاتر از همهی اینها میتواند سخن بگوید.
تئاتر همیشه بوده و خواهد بود.
و اکنون، در این پنجاه یا هفتاد سال اخیر، به طور مشخص مورد نیاز است. زیرا از میان تمام هنرهای دیگر، تنها تئاتر است که دهان به دهان، چشم به چشم، دست به دست و بدن به بدن منتقل میشود. نیازی به واسطه میان انسانها ندارد.
تئاتر روشنترین وجه روشنایی است، و به شرق یا غرب یا شمال یا جنوب تعلق ندارد. نه، تئاتر خود منشاء نور است که از چهارگوشهی جهان میتابد و برای همگان قابل شناسایی است، چه با رویکرد دوستانه و چه خصمانه.
و ما همواره به تئاتری که متفاوت باقی میماند نیاز داریم، ما به اشکال گوناگونی از تئاتر نیاز داریم. و از میان تمامی اشکال و شیوههای ممکن تئاتر، بیش از همه شکل باستانی آن.
شیوههای تئاترهای آیینی نمیبایست در تضاد با «تئاتر ملتهای متمدن» قرار گیرد.
فرهنگ سکولار امروزه هرچه بیشتر تضعیف میشود و به اصطلاح «اطلاعات فرهنگی» اندک اندک جایگزین هویتهای واقعی موجود شده و آنها را از میدان به در میکند، همچنان که امید ما را برای دیدار آنها.
اما اکنون میتوان به وضوح دید:
تئاتر درهایش را باز میکند. پذیرش آزاد برای هر کس و همه کس. لعنت به گجتها و کامپیوترها!
به تئاتر بروید، تمامی ردیفها را در سالنها و بالکنهای تئاتر پر کنید، به کلمات گوش فرادهید و به تصاویر زنده نگاه کنید! -این تئاتر است که روبروی شماست، از آن غفلت نکنید و هیچ فرصتی برای شرکت در آن را از دست ندهید- شاید ارزشمندترین فرصتی که در زندگیهای بیهوده و شتابزدهمان در آن مشترک هستیم باشد. ما به همهی گونههای تئاتر نیاز داریم.
تنها یک تئاتر است که به یقین مورد نیاز هیچکس نیست- تئاتر بازیهای سیاسی، تئاتر سیاستزده، تئاتر سیاستمداران، تئاتر بیهودهی سیاست.
آنچه ما یقیناً نیاز نداریم تئاتر وحشت روزمره است - چه فردی و چه جمعی، آنچه ما نیاز نداریم تئاتر اجساد و خون در خیابانها و میدانها، در پایتختها و شهرستانهاست،
تئاتری ساختگی از درگیری خصمانه میان مذاهب و اقوام…
(ترجمهی "شیرین میرزانژاد" از متن انگلیسی برای گروه تئاتر اگزیت)
باید گفت که از نشانه های بارز مدیریت جوامع رو به پیشرفت و مترقی، توجه و حمایت از هنر و هنرمندان به خصوص عرصه نمایش است. آموزش نمایش و توجه به تئاتر از آنجا عامل ارتقاء فرهنگ این جوامع به شمار میرود که نخستین تشکل اجتماعی بشری و یک ضرورت غیر قابل انکار برای انسان معاصر بهشمار میرود که هم از دید روانی، نقش تعدیل روانی جامعه، و هم از لحاظ تعلیمی و تربیتی نقشی به سزا در تعیین هنجارها و ناهنجاریهای اجتماع ایفا میکند. گواه بر این مدعا، تاثیر غیر قابل انکاری که چهرههای شاخص هنری بر تحولات اجتماعی و سیاسی جوامع مختلف در طول تاریخ داشتهاند...
تمرین دموکراسی با ریاضت اقتصادی
وقتی تئاتر کار میکنیم عقاید و آرایمان را مبادله میکنیم چون هنر نمایشی یک کار جمعی است و فرد محور نیست. “داشتن چنین نگرشی به تئاتر از سوی مسئولین فرهنگی و سیاستمداران کلان کشور و یا حداقل درک این نگرش، تعیین کننده شرایط حاکم بر فضای تئاتر و به تبع آن اوضاع فرهنگی جامعه است. در واقع ناشناخته ماندن ارزش و جایگاه تئاتر در کشور تنها به عدم حمایت مالی منحصر نمیشود و عدم حمایت معنوی به این هنر، بر مظلومیت آن افزوده. گذشته از حمایتهای ویژه مالی در بخشهای دیگر – مانند ورزش – در سالهای اخیر بارها شاهد بودهایم که عالیترین مقامات اجرایی کشور برای حمایت معنوی از ورزشکاران در ورزشگاهها حضور پیدا کردهاند، اما این حمایت هرگز شامل سالنهای نمایش و هنرمندان تئاتر نشده است. با این حال مسئله توجه وبازنگری به «آموزش تئاتر» موضوعیست که از دغدغههای اصلی این روزهای جامعه تئاتری ما میباشد.
«کشف استعداد» کافی نیست
در دهههای اخیر هم که در نبود سیستم آموزشی مدون و مناسب برای هنر نمایش، «استعداد ذاتی» تنها لازمه هنر نمایش دانسته میشد، تنها چشم به ظهور استعدادهای ناشناختهای دوخته بودیم که هرزگاه از گوشه و کناری، بر اساس تواناییهای خود، سربرمیآوردند و مدتی در متن توجهات قرار میگرفتند و باز به کنج فراموشی سپرده میشدند. اما امروز بر همگان واضح شده، نمایش هنری است که علاوه بر استعداد ذاتی، به توسعه مهارتها و پرورش تواناییها نیازمند است. برنامه ریزی برای پرورش استعدادهای هنری، بسیار مهم تر از کشف استعداد هاست. تنها شناسایی استعداد ها کافی نیست چون اگر این استعداد ها رها شوند به جایی نخواهیم رسید، بنابراین برنامه ریزی برای پروش استعدادها بسیار ضروری تر است. به عبارت دیگر، نهال استعداد ذاتی، با پرورش و هدایت درست به بار هنرمند بودن می نشیند. بنابراین کسب مهارت و توانایی در حوزه نمایش، و گستره و عمق اطلاعات مربوط به آن ایجاب میکند که به امر «آموزش» این هنر، توجه ویژهای معطوف گردد.
مشکل اصلی بعد از آموزش شروع میشود
تعدد دانشکدههای تئاتری و متقاضیان این رشته، بسیاری از این دانشجویان وقتی وارد دانشکده تئاتر میشوند تازه با رشته تئاتر آشنا میشوند و میخواهند این حرفه را آغاز کنند که به نظر این زمان بسیار دیر است. این روند سبب میشود وقت زیادی از اساتید صرف آموزش اطلاعات از پیش مشخص و طبقه بندی شده به دانشجویان میشود و کمتر فرصت مطالعه و عمق بخشیدن به دانش خود و نیز پژوهش و تولید مطالب جدید را می یابند و طبیعتا با این شرایط دانشگاهها تنها با هدف تولید فارغ التحصیل به فعالیت خود ادامه میدهند. در حالی که، روح آموزشهای دانشگاهی بایستی آوانگارد و معطوف به هدایت دانشجویان به سمت جستوجو و یافتن دانش باشد. همین موضوع باعث شده تا مواد درسی رشته نمایش در دانشگاهها که سالها قبل تهیه شده، متناسب با نیازها و تحولات زمان تغییر نکند و شرح درسها نیز ناقص و قدیمی بماند. شاید به همین دلیل است که همین شرح درسهای ناقص نیز اغلب به صورت سلیقهای اجرا میشود. اگرچه آموزش دانشگاهی رشته تئاتر در قالب یک دپارتمان دانشگاهی کامل سابقهای حداقل چهل ساله دارد، اما هرگز برنامه و سیاست مشخص و مدونی در زمینه آموزش تئاتر و مهمتر از آن انتخاب و آموزش واحدهای درسی مناسب وجود نداشته است.
به دنبال مراکزی که وجود ندارند!
از اقداماتی که برای مقابله با این معضل انجام گرفته، تاسیس مدارس و هنرستانهای تئاتر و نمایش است. طبیعتا برای دستیابی به یک سیستم آموزشی صحیح و پیشرفته قبل از دانشکده های تئاتر نیازمند هنرستانها و مدارس این رشته هستیم که در همه جای دنیا هم دارای اهمیت ویژه ای هستند. ایجاد و فعالیت مدارس و هنرستان های تئاتر و آموزش از سنین پایین تر باعث ایجاد سیستم آموزشی صحیح میشود و نحوه تدریس تئاتر در دانشگاهها را هم تغییر خواهد داد. در حال حاظر فعالیتی که در دانشگاهها صورت می گیرد همان است که باید در مدارس تئاتر انجام شود. پس اول باید هنرستانها فعال باشند تا بتوانیم رشد و توسعه را در دانشگاهها شاهد باشیم. اما اینگونه که پیداست هنوز مدارس و هنرستانهای تئاتر نیز ضرورت و جایگاه واقعی خود را نیافتهاند و آموزش تئاتر و مراکز آموزشی تئاتر که در گذشته در بسیاری از شهرها پایه گذاری شد، در حال حاضر تقریبا به تعطیلی کشیده شده و بیش از ۵ درصد آن ها باقی نمانده است. در صورتی که این مراکز آموزش با راه انداختن کارگاه های بازیگری و اتودکردن کارگردانی، محلی برای آموزش جدی تر تئاتر بود. تئاتر در هر سطحی است به این مراکز آموزش نیاز دارد. برای پرورش بازیگر به معلم و مربی نیاز دارد. به هر حال نمی شود که آموزش را دست کم گرفت و آن وقت انتظار رشد و توسعه تئاتر را نیز داشته باشیم.” در نهایت جوانانی که مشتاقانه خواهان فعالیت در عرصه تئاتر هستند و با مشکلات عدیدهای از قبیل کم توجهی، نبود امکانات آموزشی مناسب و … دست و پنجه نرم میکنند، خودآموزی از طریق مطالعه و ممارست را پیشنهاد میکنند.
در جستجوی آینده روشن
متاسفانه گویا جایگاه تئاتر در بهبود سلامت روانی دانشآموزان، رشد خلاقیت فردی و اجتماعی و همچنین مفرح ساختن فضای مدارس، بر مسئولان آموزش و پرورش کشور پوشیده است و معمولا به این هنر به عنوان یک سرگرمی و تفریح، و یک فعالیت فوق برنامه نگاه می کنند؛ که در مقابلِ تمام مذاکرات و سمینارهایی بزرگان، پیشکسوتان و متخصصین این رشته با موضوع جایگاه آموزش تئاتر در مدارس انجام دادهاند، سکوت کرده است و تا به حال حرکتی در این زمینه صورت گرفته است. این در حالیست که یکی از سیاستهای کلی که رهبر معظم انقلاب، در اجرای بند یک اصل ۱۱۰ قانون اساسی “ایجاد تحول در نظام آموزش و پرورش کشور” به رؤسای قوای سه گانه و رئیس مجمع تشخیص مصلحت نظام ابلاغ کردند: “رشد و شکوفایی ذوق و استعدادهای فرهنگی و هنری و تقویت روحیه نشاط و شادابی در دانش آموزان” میباشد. نهادهای آموزش عمومی و خصوصا وزارت آموزش و پرورش نیز میتوانند و لازم است که در تخصص آفرینی و تربیت نسلی از هنرمندان آینده موثر باشند. مکانهای آموزشی و مدارس فضایی هستند که کودکان و نوجوانان بیشترین زمان خود را در آنجا صرف میکنند و تئاتر میتواند با ورود به سبد آموزشی مدارس کمک شایانی در بالا بردن سطح گیرایی ذهن دانشآموزان نسبت به مفاهیم درسی و آموزشی داشته باشد. واضح است که غیر از عوامل درون آموزشی بایستی نقش عوامل برون از حیطه آموزش ولی مرتبط با آن را نیز در نظر گرفت؛ مسائل مهمی مثل وضعیت اشتغال فارغالتحصیلان و تامین امنیت شغلی دانشآموختگان تئاتر که بیانگیزگی دانشجویان و در نتیجه افت کیفی آموزشها را در پی دارد. بررسی سیستم آموزشی بدون در نظر گرفتن ملاحظات کاربردی تحصیلات دانشگاهی در نظام تولید و مصرف غیر ممکن است. چشمانداز اشتغال در هر زمینهای یکی از مهمترین عوامل ارتقاء آموزشها – خصوصا از نظر ایجاد انگیزه در دانشجویان – محسوب میشود. چرا که محدویت فرصتهای شغلی موجب میشود دانشجویان، آینده روشنی پیش روی خود نبینند و به این جهت انگیزه و رغبتی برای دنبال کردن جدی آموزشها از خود نشان ندهند. البته این اثبات شده که محدودیتها مانع ادامه حیات هنر نمایش نخواهد شد، همانگونه که در طول تاریخ با همه دشواریها، این مسیر پیموده شده اما اگر میخواهیم از ارزش و برکات آن بهرهمند شویم، باید نگاهمان را به این هنر والا تغییر دهیم.
محمد جواد آقایی میبدی سرپرست گروه تئاتر جوان در بین برخی از اعضای گروه خود گفت : به حواشی تئاتر اهمیتی نخواهیم داد . آنچه مهم است میزان رشد ماست ...
رشد ما در شهرمان ، رشد ما در استان و رشد ما در کشور ملاک اصلی ما خواهد بود . نباید نگاه کنیم چقدر در رابطه با دیگران یا حتی خود ما بد یا خوب می گویند . باید نگاه منطقی کنیم و میزان رشد ماهانه و سالانه خود را ببینیم . اگر این روش را ادامه دهیم سالهای از دست رفته را می توانیم جبران کنیم و اگر دوباره به حواشی برگردیم باز در جا خواهیم زد . متاسفانه برخی یا خودآگاه یا ناخودآگاه در گروه یا خارج از گروه سعی در ایجاد حواشی نادرست داشتند که حتی گاهی ذهن بنده را نیز درگیر خود کرده بود . اما از همین لحظه اعلام می کنم که بنده به هیچ عنوان درگیر این مسائل نخواهم شد و در صورت ملاحظه بدون هیچگونه چشم پوشی فقط اخراج اشخاص مربوطه از گروه و برخورد قاطع با افراد بیرون از گروه را خواهم داشت . بنده وقت خود را تلف نمی کنم تا برخی بچه های تازه به دوران رسیده به عیش و نوش خود بپردازند و سالیان سال زحمت دیگران را هدر دهند . یا در کنار ما تئاتر و فعالیت تئاتری مثبت با توجه به عرف شهرمان صورت می گیرد، یا تعطیل خواهد شد .
آقایی در ادامه افزود : البته اعتقاد من بر این است که حواشی گاهی باعث به خود آمدن و روشن شدن می شود و انسان دوست و دشمن خود را بهتر می شناسد ولی اگر انسان با تدبیری نباشی در حواشی و مسائل اطراف آن غرق می شوی و درگیری ذهنی تو باعث می شود تا از اصل حرکت غافل بمانی . تازه این بخش کوچکی از اثرات نامطلوب حواشی در کنار حسن های آن می باشد و اگر کنترل نشود دوستی ها و خوبی ها از میان می رود و تصمیمات عجولانه و کورکورانه باعث خیلی چیزها می شود که حتما خیلی ها تجربه کرده اند . در شرایطی که ما ظرفیت وجود حواشی مکمل را نداریم بهتر است که حواشی بسیار کمرنگ و بی ارزش بمانند و اصل حرکت را رقابت بین خود و دیگران باشد که رشد آن نیز بیشتر و کارساز تر است .
درپایان سرپرست گروه گفت لازم می دانم حرفهای بزرگان را برای اینکه به اصل حرکتمان توجه کنیم گوشزد و تکرار کنم :
بهتر است نیم کیلو باشی اما خودت باشی ...
- بد بختانه هم نوعان ما طوری ساخته شده اند که افرادی که در راههای صاف و کوبیده شده راه میروند ، پیوسته بر کسانیکه میکوشند راه جدیدی پیدا کنند سنگ می اندازند .
- بدترین پاداش یک استاد این است که شاگردانش تا ابد در حال شاگردی باقی بمانند .
- ارزش هنر را باید هنرشناس معین کند نه مردم توی کوچه ، به تعریف این و آن غره نشوید و خود را هنرمند نشناسید بگذارید مقام و شخصیت شما بی آنکه به دیگران تحمیل گردد ، شناخته شود .
- تجربه نشان داده است افرادی که دارای نبوغ هنری فوق العاده ای بوده اند در ریاضیات استعداد نداشته اند هیچکس نمی تواند در هر دو رشته ممتاز گردد .
- تنها وظیفه هنرپیشه این نیست که روی صحنه بازی کند بلکه باید با زندگی طبیعی وسیله ی انتقال افکار نویسنده به تماشاگر بشود . چه خوشبختند هنرپیشگانی که به جای ایفای نقش بازی کردن وظیفه ی فهماندن به مردم را انجام می دهند .
- در هنر به تعویق انداختن ، تنبلی ، هوسها ، اختناق ، بدخوئی ، نفهمیدن ، نقص و تکرار اشتباه و تمام اینها زیانبخش است باید از بین برود ، برای نیل به مقام منافع هنرپیشگی باید مانند کودکان که به بازی خود ایمان دارند به خویش مومن باشید تا به واقعیت هنر پی برده هنرمندی بزرگ گردید .
-هر کس مرتکب اشتباهی نشده اکتشافی هم نکرده است .
- از کینه توزی بپرهیز زیرا هنر نوعی رستگاریست ، ما را از خواستن یعنی درد و رنج و پستی آزادی می بخشد و تصاویر زندگانی را دلربائی می دهد .
و هزاران جمله زیبای دیگر که بزرگان با ایمان برزبان راندند و ما نیز باید تجربه کنیم و نکات تازه را ارائه دهیم .
قطبالدین صادقی از اجرای نمایش ˝صدای یک دست˝ خبر داد و گفت: شایسته سالاری موضوع اصلی این اثر است، تشویق مردم و نوجوانان به اینکه شهامت ابراز وجود و دخالت در امور را داشته باشند و در نهایت هر فرد سر جای خود قرار گیرد ...
قطبالدین صادقی گفت : از تغییر اجرای زمان نمایش خود خبر داد و گفت: نمایش "صدای یک دست" را از 10 مهرماه در تالار هنر به روی صحنه میبرم، این نمایش اثری پداگوژیک ویژه مخاطب نوجوان است.
صادقی با اشاره به اینکه نمایش اثری آموزشی است گفت: شایسته سالاری موضوع اصلی نمایش است، تشویق مردم و نوجوانان به اینکه شهامت ابراز وجود و دخالت در امور را داشته باشند و در نهایت هر فرد سر جای خود قرار گیرد.
این مدرس و کارگردان تئاتر بیان کرد:شهرام کرمی و محبت او مشوق اصلی من برای اجرای این اثر است.
قطب الدین صادقی یکی از 12 مربی تئاتر کودک در سال 52 است و فوق لیسانس خود را در همین حوزه دریافت کرده است و هم اکنون دبیر سمینارهای علمی کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان است.
گمانهزنیها در میان تئاتریها برای معرفی مدیر کل جدید مرکز هنرهای نمایشی آغاز شده است...
به گزارش خبرنگار تئاتر ، با انتصاب علی مرادخانی به عنوان
معاون امور هنری وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی، گمانه زنیها در میان
تئاتریها برای معرفی مدیر کل مرکز هنرهای نمایشی آغاز شده است و شنیدههای
هنرآنلاین حاکی از این است که علی منتظری، مجید سرسنگی، حسین مسافرآستانه و
بهروز غریب پور به عنوان گزینههای احتمالی مطرح هستند.
علی منتظری:
علی منتظری تاثیرگذارترین مدیری است که سکان مرکز هنرهای نمایشی را به
دست گرفت. در اواخر دهه 60 علی منتظری به عنوان مدیری جدید در عرصه تئاتر
فعالیت خود را آغاز کرد. مهمترین اقدام منتظری تأسیس مرکز هنرهای نمایشی در
وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی بود و به عنوان اولین رییس این مرکز معرفی شد.
مجید سرسنگی:
مجید سرسنگی لیسانس تئاتر از دانشکده هنرهای زیبا،فوق لیسانس کارگردانی
تئاتر از دانشگاه تربیت مدرس، دکترای تئاتر از انگلستان (بورسیه دانشکده
هنرهای زیبا) است که هم اکنون مدیریت تماشاخانه ایرانشهر و خانه هنرمندان
را عهده دار است. وی اولین مسئول کانون دانشجویان و تئاتر تجربی دانشکده
هنرهای زیبا در دوران ریاست علی منتظری بر مرکز هنرهای نمایشی بود.
همچنین دیگر سوابق کاری او به شرح زیر است:
سردبیر اولین نشریات جشنواره تئاتر دانشجویی با عنوان”نما“
اولین رئیس انجمن تئاتر انقلاب و دفاع مقدس
مدیر روابط عمومی دانشگاه تهران در دوران ریاست دکتر عارف
مدیر روابط عمومی وزارت ارتباطات و فناوری در دوران وزارت دکتر عارف
مسئول دفتر معاون اول رئیس جمهور( خاتمی ) در دوران معاونت دکتر عارف
عضو هیأت علمی دانشکده هنرهای زیبا
حسین مسافر آستانه:
کارشناسی کارگردانی از دانشکده هنرهای زیبا، دانشگاه تهران؛ کارشناسی ارشد
کارگردانی، بازیگری از دانشکده هنر، دانشگاه تربیت مدرس است. از
فعالیتهای وی میتوان به رییس مرکز تئاتر تجربی دانشجویان؛ مدیر هنرهای
نمایشی بنیاد حفظ آثار و نشر ارزشهای دفاع مقدس؛ دبیر جشنواره سراسری دفاع
مقدس؛ دبیر دو دوره جشنواره بینالمللی تئاتر فجر؛ تدریس در دانشکده
سوره اصفهان؛ تدریس در دانشکده سوره اراک اشاره کرد. مسافر آستانه که دبیری
چهاردهمین جشنواره تئاتر مقاومت را عهده دار است چهرهای تئاتری و شناخته
شده بوده که خود همواره در عرصه هنر فعال است.
بهروز غریب پور:
بهروز غریب پور متولد ۱۳۲۹ سنندج نویسنده کارگردان تئاتر و سینما و استاد نمایش عروسکی است .
از فعالیتهای فرهنگی وی میتوان به رئیس مرکز آموزش تئاتر و تئاتر عروسکی
کانون پرورش فکری کودکان نوجوانان در شهرهای مختلف ایران از سال ۱۳۶۰ تا
۱۳۶۹، مشاور فرهنگی شهردار تهران از سال ۱۳۶۹، بنیان گذار و مدیر
فرهنگسرای بهمن از سال ۱۳۷۰ تا ۱۳۷۳، عضو شورای برنامهریزی ستاد شهر سالم
از ۱۳۷۳ تا ۱۳۸۲ ،مدیر کانون نمایشهای عروسکی مرکز هنرهای نمایشی از ۱۳۷۷
تا ۱۳۷۹، بنیانگذار و مدیر خانه هنرمندان ایران ، عضو مرکز بینالمللی
تئاتر عروسکی یونیما از ۲۰۰۰، رئیس شورای تشکیلات عروسکی WAP پراگ از اشاره
کرد.
قادر آشنا از فروردین ماه گذشته به عنوان مدیرکل مرکز هنرهای نمایشی مشغول به فعالیت شده است و همچنان در این منصب حضور دارد.
سرپرست گروه تئاتر جوان ضمن اظهار تأسف از بی مدیریتی مسئول سابق بخش کودک و نوجوان گفت : ما چوب ندانم کاری های خودمان را می خوریم . باید کنترل شدید در بخش کودک و نوجوان باشد تا در آینده شاهد آسیب های جبران ناپذیری در بخش هنر نمایش نباشیم . امروز تقلید کودکان از دیگران و یادگیری سریع این رده سنی باعث می شود تا با نگاه دقیق تری به این بخش توجه کنیم و روش تربیت متولیان تئاتر آینده را یک روش درست و اصولی دانست . وقتی دوستان ما رها می کنند بچه هایی را که به خیال خود بچه اند و چیزی نمی فهمند . باعث می شود تا چیزهایی را بشنوند که غیرقابل باور است . پس کنترل و نظارت و تربیت درست این بخش، آینده درخشان هنر نمایش و حتی در زندگی خواهد بود . همه ما به نوعی نیازمند کنترل هستیم . دیگر برای تأسف دیر است که بگویم ای کاش در گذشته کنترل بیشتری بر روی بخش نمایش کودک داشتم ولی اکنون از رئیس جدید ارشاد می خواهم که شدیدا این امر را کنترل کند تا در آینده چهره نادرستی از تاریخچه حضور ایشان در تاریخ به ثبت نرسد ....
سرپرست گروه در ادامه افزود : بنده کار ندارم که در گذشته چه اتفاقی افتاده است . بلکه مهم این است که آسیب هایی گذشته مجددا تکرار نشوند حتی توسط بنده و اشخاص نزدیک اینجانب ....
برای بنده بی نهایت مهم است که نسل آینده تئاتر یکی از موفق ترین نسل هنری باشد . نه فقط به خاطر اینکه دختر بنده در این مرحله وارد این حرکت عظیم هنری شده است . نه ! بلکه به خاطر اینکه نمی خواهم در آینده چوب اشتباهات الان خودم را بخورم و دیگر کاری از دستم برنیاید .
بنابراین جداسازی دختران و پسران بخش کودک و نوجوان را یکی از محورهای رشد این بخش می دانم و مطمئنم که در کنار بسیاری از حسن هایی که فعالیت این دوقشر در کنار هم دارد . آسیب های بی شمار دیگری را در بردارد که در کنار فواید آن بی ارزش است . پس از امروز جداسازی این دو گروه را در برنامه کاری خود قرار داده ایم و در دو بخش تولید خواهیم داشت . در بخش کودک و نوجوان دختران و پسران که رقابت خوبی هم خواهند داشت.
سرپرست گروه گفت : ما برای تبادل نظر و گفتگوهای دوستانه حتما این دو گروه را در جلسات هفتگی یا ماهانه در کنار هم خواهیم دید و حتی در بین این دوستان کسانی برای تولیدات بهتر و رده های بالاتر و مختلط انتخاب خواهند شد. اما برای شناسایی و خیلی برنامه های دیگر این دو گروه جدا خواهند بود . اصل حرکت گروه رشد و تعالی انسانی است و اگر چیزی غیر از این باشد از خدواند تبارک و تعالی می خواهم که قبل از آن جلوی هرگونه حرکتی را توسط گروه بگیرد و یا سرنگون سازد که خداوند خود می داند که اصلا دوست نداریم سبب شر یا زیانی برای کسی باشیم . خدایا چنان کن سرانجام کار تو خشنود باشی و ما رستگار ....
سرپرست گروه تئاتر جوان ضمن تأسف به خاطر از دست دادن نیروی خوبی مثل مهدی کارگر گفت : اصلا تصور اینکه مهدی کارگر دوست عزیز و شاگرد 12 ساله من چنین حرکتی را بکند برای من غیر قابل تصور است . اما باز هم بنده اعلام دوستی می کنم و هیچ گونه کدورتی را از این هنرمند عزیز به دل ندارم . قوانین و مقررات گروه و تمام قوانین دیگر هنری کشور همه به جای خود و اجرای آنها برای احترام به همدیگر لازم الاجرا است . اما دوستی ها فراموش نخواهد شد و این دو مبحث یعنی دوستی و کار هنری با هم ادغام نخواهند شد . مهدی جان خیلی چیزها را در کنار تو یاد گرفتم و یاد گرفتی که باعث افتخار است . در ادامه برای تو و گروه نوپای تو آرزوی موفقیت می کنم و امیدوارم گروه قوی و محکمی در آینده باشی . اما نکاتی تکراری را لازم دیدم که گوشزد کنم و البته یادآوری کنم که خودم فراموش نکنم : همیشه در یاد داشته باش که ...
بهتر است نیم کیلو باشی اما خودت باشی ...
- بد بختانه هم نوعان ما طوری ساخته شده اند که افرادی که در راههای صاف و کوبیده شده راه میروند ، پیوسته بر کسانیکه میکوشند راه جدیدی پیدا کنند سنگ می اندازند .
- بدترین پاداش یک استاد این است که شاگردانش تا ابد در حال شاگردی باقی بمانند .
- ارزش هنر را باید هنرشناس معین کند نه مردم توی کوچه ، به تعریف این و آن غره نشوید و خود را هنرمند نشناسید بگذارید مقام و شخصیت شما بی آنکه به دیگران تحمیل گردد ، شناخته شود .
- تجربه نشان داده است افرادی که دارای نبوغ هنری فوق العاده ای بوده اند در ریاضیات استعداد نداشته اند هیچکس نمی تواند در هر دو رشته ممتاز گردد .
- تنها وظیفه هنرپیشه این نیست که روی صحنه بازی کند بلکه باید با زندگی طبیعی وسیله ی انتقال افکار نویسنده به تماشاگر بشود . چه خوشبختند هنرپیشگانی که به جای ایفای نقش بازی کردن وظیفه ی فهماندن به مردم را انجام می دهند .
- در هنر به تعویق انداختن ، تنبلی ، هوسها ، اختناق ، بدخوئی ، نفهمیدن ، نقص و تکرار اشتباه و تمام اینها زیانبخش است باید از بین برود ، برای نیل به مقام منافع هنرپیشگی باید مانند کودکان که به بازی خود ایمان دارند به خویش مومن باشید تا به واقعیت هنر پی برده هنرمندی بزرگ گردید .
-هر کس مرتکب اشتباهی نشده اکتشافی هم نکرده است .
- از کینه توزی بپرهیز زیرا هنر نوعی رستگاریست ، ما را از خواستن یعنی درد و رنج و پستی آزادی می بخشد و تصاویر زندگانی را دلربائی می دهد .
و هزاران جمله زیبای دیگر که بزرگان با ایمان برزبان راندند و ما نیز باید تجربه کنیم و نکات تازه را ارائه دهیم .
اگر بد و خوب دیدی به بزرگی خود ببخش و بدان که تا هستی مثل دوست و برادر من خواهی بود و سال جدید را برای تو سال پر از برکت و سلامتی و سرافرازی آرزومندم . ( دوستدار و ارادتمند تو محمد جواد آقایی میبدی )
به گزارش از بخش تولید، نمایشنامه بخش کودک توسط کارگردان این کار آماده تمرین شد . این در حالی است که هم اکنون حدود 20 نفر در این بخش در حال فعالیت می باشند که در حال حاضر تمرینات اولیه آماده سازی بازیگر را در برنامه کار دارند . کارگردان این بخش گفت : ...
امید است با دید تازه ای که نسبت به نمایش کودک داریم بتوانیم علاقه مندان بسیاری را در این بخش دعوت به همکاری کنیم و در برنامه های آینده شاهد رشد و نمو این بخش باشیم . در کار جدیدی که در دست داریم سعی در به کارگیری جدیدترین شیوه تولید نمایش کودک و نمایش داریم که براساس سبک اصیل نمایش های ایرانی است . اما با دید کودکانه تر و ساده تر که برای کودکان شیرین و جذاب باشد . بازی با داستان های مختلف ایرانی که برای گوش کودکان آشناست اما ما با استفاده از آنها سعی داریم تا نگاه جدید نسل کنونی را به این داستان ها نشان دهیم و حتی تماشاچیان را درگیر این اجرا کنیم . البته نگارش متن خیلی طول کشید و هنوز جای کار دارد زیرا بنده بر اساس نیاز گروه و توانمندی آنها طرح و نحوه اجرا را طراحی کرده ام . امیدوارم بتوانیم کار جدید و قابل تأملی را ارائه دهیم . به امید بهتر شدن بدون حاشیه های بی ارزش و قدرت طلبی های نا بهنگام و زیرکانه و ابلهانه ....
همانطور که در خبرهای گذشته خواندید محمد جواد آقایی میبدی با گرفتن تمامی مسئولیت ها از کسانی که قبلا در گروه مدعی کارگردانی بودند ،دوره های تئاتر کودک و نوجوان را شخصا به عهده گرفت و دومین جلسه خود را با حدود 20 نفر برگزار نمود و ...
آقایی در بین این کوچولوها که غنچه های تازه و آماده برای شکوفایی در عرصه تئاتر حرفه ای هستند گفت : شما عزیزان امیدهای آینده گروه هستید و آینده گروه بستگی به حضور فعال و اساسی شما دارد . از شما میخواهم که تلاش کنید که با روش درست و انسانی به این میدان قدم بگذارید و اجازه ندهید اشتباهاتی که بنده و دیگر دوستان تئاتری کرده اند دوباره از نو تکرار شود . اجازه ندهید بدی و نادرستی بر شما غالب شود و دائما در حال بدگویی و دروغ باشید . از همه شما کودکان و نوجوانان می خواهم که از هرگونه حرکت ناروا چه در منزل ، چه در مدرسه ، چه در بیرون و چه در تمرینات تئاتر جلوگیری کنید و بهترین روش زندگی را برای خود انتخاب کنید . از هم اکنون به کارهای اشتباهی که بزرگترهای شما انجام داده اند دقت کنید و از آنها بپرهیزید و هر آنچه که خوب است و توسط بزرگها سفارش می شود در برنامه کاری خود بگذارید . این کلاس محل درس اخلاق نیست اما خود تئاتر درس زندگی و درست زندگی کردن را به ما می آموزد و ما باید الگوی همه باشیم . شما باید متفاوت از آدمهای عادی در اجتماع زندگی کنید . اما نه متفاوت به شکل نادرست و بد ، بلکه با روش و تکنیک و اهمیت دادن به بدن درست و مناسب ، بیان مناسب و درخور ، افکار درست و حساب شده و کارساز و حس های منطقی و پایه ریزی شده که از وجود برآید . این ها تنها بخش کوچکی از این دریای بیکران است و باید با هم یاد بگیریم که درست زندگی کنیم بر روی صحنه تئاتر و صحنه زندگی ...